Metoda Marii Montessori

Metoda Marii Montessori

Kochane Leśne Skrzaty!

Dziś wspomnę Wam trochę o metodzie Marii Montessori, którą ciocie czasami inspirują się w swojej pracy.

 

„Uczyłam się dziecka. Wzięłam to, co dziecko mi przekazało, i wyraziłam to, i tak powstała metoda zwana metodą Montessori” – Maria Montessori

 

Skąd się wzięła?

Metoda Marii Montessori powstała już około stu lat temu we Włoszech. Maria Montessori była lekarką, pedagogiem i antropologiem, jednakże większość swojego życia poświeciła dzieciom. Obserwowała ich ogólno pojęty rozwój przez wiele lat cały czas mając na uwadze ich indywidualizm. Dzięki swojej wytrwałej pracy stała się pionierką nowej metody zwaną metodą Montessori.

 

Główne założenia

Montessori w swojej metodzie wychowania skupiła się na kilku ważnych aspektach. Przede wszystkim według niej dzieci najlepiej uczą się przez działanie, przez własne doświadczanie i przeżywanie zdarzeń. Książka czy film nigdy nie zastąpią dziecku rzeczywistych doświadczeń. Bardzo ważne jest to aby nauczyciele i dorośli wspierali dziecko w tych działaniach, umożliwiali je im współpracują ze sobą.

Z uczeniem przez działanie silnie związana jest dziecięca samodzielność. Po pierwsze dzieci uczą się być samodzielne oraz dbać o własny komfort i spełniać swoje potrzeby ale po drugie dzieci uczą się decydować o sobie. W tej metodzie to dziecko decyduje nad czym chce pracować, czego się uczyć i w jaki sposób oraz ile czasu na tą naukę poświęcić. W ten sposób dzieci dowiadują się wiele o sobie samym i uczą się realnie oceniać własne możliwości i umiejętności.

Metoda ta uczy precyzji i dokładności, a co za tym idzie również systematyczności. Poza tym dzieci uczą się utrzymania porządku wokół siebie, gdyż aby rozpocząć nowe zadanie muszą posprzątać po poprzednim. Inną ceną umiejętnością jest nauka pracy w ciszy, a lekcje ciszy są w tej metodzie stałym elementem. Maria Montessori uważała także, że dzięki wyeliminowaniu kar i nagród dzieci nauczą się pracy dla siebie, dla samorozwoju a nie dla czynników zewnętrznych.

Jednym z założeń tej metody jest łączenie dzieci w różnym wieku w grupy. Umożliwia to uczenie się od siebie nawzajem ale również dbania o siebie czy zwracania uwagi na drugą osobę i jej potrzeby.

Najistotniejszą zaletą tej metody jest fakt bacznej obserwacji dziecka, dzięki której nauczyciel może w porę zauważyć przeszkody, które dziecko napotyka oraz rozpoznać przyczynę ewentualnych problemów. Obserwacja jest sednem zrozumienia dziecięcej psychiki.

 

Dziecko w centrum

W centrum tej metody jest zawsze dziecko. Jednakże dorośli muszą być przewodnikami, którzy stwarzają odpowiednie środowisko dla rozwoju dzieci. Dzieci same wyznaczą kierunek swoich zainteresowań, dzięki czemu nauka przyniesie im o wiele więcej korzyści, stanie się przyjemnością, a nie karą.

Wasz Leśny Skrzat